Cross Chanel swimm Chalange!

Dag 14..

Eindelijk was het dan zo ver.. Zwemmen van Nevis naar st. Kitts! Ik werd deze morgen wakker en ik dacht… wacht even.. Had er niet een jongen deze week een foto laten zien dat hij met zijn vissersmaatjes een haai had gevangen.. wacht eens even.. er zitten hier dus HAAIEN! Shit.. daar had ik nog niet bij stil gestaan. En eigenlijk heb ik ook nog nooit 4 km gezwommen.. en al helemaal niet in open zee.. en zei niet iemand deze week dat het heel koud was verder uit de kust..? En dat de golven best hoog kunnen zijn..? Oeps..

Maar in de auto had ik me zelf wijs gemaakt dat ik overdreef.. dat ik prima kan zwemmen en dat haaien nooit op zo’n grote groep mensen af zou komen. Toen was ik zo dom om aan Dr. Liburd te vragen of haaiaanvallen wel eens voorkwamen: “Ja natuurlijk!” Oh..

Al mn moed verzameld (want ik geef niet zomaar op! En ik had al 50 dollar betaald.. En ik dacht, als ik het overleef heb ik wat om aan thuis te vertelleen..) Stond ik bij de startlijn.. 3..2..1.. En zwemmen maar! Het was een grote groep dus ik maakte me al snel niet meer zo veel zorgen. Totdat ik natuurlijk op een of andere manier opeens in mn eentje zwom. In de verte zag ik 2 zwemmers, maar die kon ik net niet bijhouden. Toen ook nog eens de boten me verlieten raakte ik lichtelijk in paniek.. Maaar.. Geen zorgen.. blijven zwemmen.. het viel wel mee. Opeens zag ik een hele grote schaduw rechts onder me over de bodem gaan (het was zo’n 3-4 meter diep en je zag heel goed de bodem, het koraal en vooral het zeegras..) Het was een reuzenschildpad! Van echt wel een meter lang, hartstikke gaaf! Maar op dat moment flipte ik een beetje en zwom ik even heel hard.. Bang dat dat ik uiteindelijk hyperventilerend het water zou moeten verlaten (want vast niet alleen de schildpadden waren zo groot..) heb ik een voorbij paddelende surfer gevraagd of hij bij me in de buurt wilde blijven. Vlak daarna kwamen we weer een andere zwemmer tegen en vroeg ik of ik achter hem aan mocht zwemmen (voor het geval hij ineens ging sprinten omdat een tegenstander zo dicht op zn voeten lag..) Zo samen hebben we uiteindelijk st Kitts bereikt! Een hele menigte stond op het strand te schreeuwen en te klappen en opeens vond ik het allemaal weer heel leuk. Ik kreeg een medaille om mn nek voor finishen en werd geïnterviewd door een cameraploeg. Ze vroegen wat ik er van vond: Nou.. dood eng! Ik doe het echt noooit meer. Daarna opzoek gegaan naar Daniëlla die echt heel toevallig de eerdergenoemde vissers tegen was gekomen en met hun boot naar st Kitts was gekomen! Daarna hoorde ik hier en daar dat ik niet de enige was die de schildpad had gezien, er ouder zelfs 2 zijn geweest. Ik heb zelfs gehoord dat iemand een haai had gezien! Blij dat ik het niet gezien had gingen we tevreden weer met de boot naar de overkant. Pas toen we thuis kwamen voelde ik eigenlijk pas dat mn lichaam best moe was.. Daarna maar de hele dag geslapen, net als Daniëlla die dankzij mij ook al vroeg haar bed uit was vandaag. Ohja mijn tijd: 1:34:58 en ik hoorde bij eerste 20 van de 100 finishers :)

Dag 15..

Weer een projectdag… Vanalles aangepast en geschreven. We hadden een mail gehad van onze Nederlandse begeleider die vond dat de veranderingen die we bedacht hadden de afgelopen week misschien iets te veel boven ons niveau liggen.. Dus we zijn we alles weer gaan omschrijven naar een kwalitatief onderzoek.. Eigenlijk wel fijn, want het scheelt ons 64 interviews die we moeten afnemen plus de controlegroep. We hopen een verslag te schrijven met advies en aanbevelingen voor een betere zorg voor CVA patiënten, gebaseerd op de meningen en aanbevelingen van die mensen zelf, dan zijn 20 personen voldoende om interviewen. Helaas moeten we nu weeeer wachten op toestemming van het ministerie. Zelfs de stukken voor in de krant en op de radio moeten goedgekeurd worden voor we vrijwilligers mogen zoeken. En de minister keurt pa wat goed als we een pilot hebben gedaan, maar onze begeleider wilt eerst alles nalezen voor hij de mensen gaat bellen. Maar Dr Liburd is een heel druk bezet man.. Dus wachten., wachten., wachten….

In de late middag hebben Daniëlla en ik onze frustratie maar afgereageerd in sportschool. Toen we terug fietsten was het al donker. Omdat ik meer gewent ben om te fietsen ging ik harder en dus voorop. Het was echt al pikkedonker en ergens nam ik de verkeerde afslag.. Toen ik de weg weer gevonden had was ik Daniëlla al weer kwijt. Ik was rustig aan het fietsen (vanwege alle kuilen in de weg) en op eens zie ik in me ooghoek iets bewegen… Er kwam een wilde hond op me afgerend en opeen begonnen de 2 honden langs de kant van de weg ook te bewegen! Ik fietsen voor me leven, biddend dat ik niet zou vallen, zie ik dat de honden me makkelijk bij houden en naast me renden! Ik gillen en nog harder fietsen.. Gelukkig gaven ze het op een gegeven moment op en zag ik dat Daniëlla op de hoek op me stond te wachten.. Die had dus precies het zelfde meegemaakt.. Trillend op ons benen kwamen we toen thuis…
Daar hoorden we dus dat het de normaalste zaak van de wereld was.. dat die honden dus gewoon honger hadden omdat ze door hun baasje niet gevoerd werden. Ze eten makkelijk een van de loslopende geiten op. Nou goed om te weten..

Dag 16..

Vandaag weer de hel dag aan het project gezeten. Patiënten voor de interviews opgezocht in de papieren database van dokter Liburd. In de namiddag zijn we met Nelcia en Cornelius hun honden op gaan halen (zij bewaken de moestuin verder op de berg tegen apen) om met hen naar het strand te gaan en te gaan zwemmen. Ik zat voorin de auto, want na gisteren was mijn angst voor honden ietsjes toegenomen. We hebben lekker gezwommen, de honden vonden het heerlijk. In de avond met zn allen film gekeken in de woonkamer vanaf de beamer.

Dag 17..

Vandaag hebben we met Dr. Liburd achter de computer gezeten om alles na te lezen en de laatste punten op de i te zetten. Dat duurde de heeeele dag, maar toen uiteindelijk: Verzonden! Nu kunnen we weer wachten op antwoord en toestemming om verder te gaan..

Vandaag was ook een soort feestdag, de kinderen van de primary schools hadden een atletiek wedstrijd tegen elkaar. En omdat er niet heel veel gebeurd op dit eiland was 5000 man (van de 12000 inwoners) aanwezig om aan te moedigen en te feesten. Daar zijn we dus laat in de middag nog naar toe gegaan om te kijken.

Dag 18..

Vandaag een wachtdagje, lekker lui. Eindelijk tijd om me reisverslag up te daten. Alleen nog naar de sportschool en op de terugweg omfietsen naar huis.. Morgen maar op zoek naar een zwembad om te trainen, want de zee is toch niet helemaal ideaal voor synchroonzwemmen.. en ik moet over iets meer dan 2 maanden klaar zijn voor de competitie!