Update: Halverwege!
Door: Merel
Blijf op de hoogte en volg Merel
23 April 2014 | St. Kitts and Nevis, Nevis
Week 4, 5 en 6
Ik weet niet meer zo goed wat ik per dag heb gedaan.. Maar ik zal het zo goed mogelijk samenvatten! Ik weet wel dat de eerste dagen na mijn laatste bericht erg leeg waren.. We hebben erg lang moeten wachten op de toestemming van het ministerie. Zonder toestemming mochten we namelijk nog niet naar het ziekenhuis, nog geen kennis maken met de therapeuten en nog niet in de dossiers zoeken naar geschikte patiënten om te interviewen. Gelukkig heeft dokter Liburd zijn eigen dossiers en zijn we stiekem van daar uit mensen gaan opsporen en interviewen. We kunnen niet te veel tijd verspillen, 3 maanden gaan snel!
Toen we uiteindelijk toestemming hadden gekregen zijn we het eiland rond gegaan, hebben we ons voorgesteld bij de verschillende Health centers en zijn de administratie van het ziekenhuis ingedoken om iedereen te vinden die de afgelopen 6 jaar een CVA hebben gehad. We hebben ondertussen een flinke lijst. De afgelopen weken hebben we zo’n 15 interviews afgenomen. We zijn ongeveer op de helft, want een deel was voor de pilot en een deel paste niet in onze inclusiecriteria (Dr. Liburd dacht dat ze wel interessant konden zijn voor ons onderzoek). We horen echt een heleboel verschillende verhalen. Je merkt echt dat een CVA een heel verschillende invloed kan hebben op mensen hun leven. We hebben gehoord dat het families heeft herenigd, maar ook dat dat je er alles mee kwijt kan raken. Een vrouw met een hoop geld, een mooi groot huis en lieve familie was hartstikke ongelukkig omdat ze niet meer piano kon spelen.. De mensen dansen hier ook graag, tja dat gaat lastig als je geen sturing hebt in je been.. Het verhaal dat me het meeste aangreep was van een jonge vrouw, rond de 30. Zij kreeg haar CVA van een auto ongeluk toen ze 25 was. Zij had een hoop meegemaakt.
We zien zo wel een hoop het eiland en we ontmoeten een hoop leuke mensen. Politiek is het land niet helemaal goed geregeld nog. Dat merkten we natuurlijk al met de aanvraag voor onze stage. Er word er veel geklaagd door mensen over de radio. Er zijn namelijk ook een hoop mensen werkloos. De zorg kan ook een stuk beter. Wat het meest naar voren komt bij onze interviews tot nu toe is dat de mensen geen therapie hebben gekregen toen ze in het ziekenhuis lagen, ze geen scans kunnen maken van de hersenen en dat de mensen naar huis worden gestuurd zonder dat er gecheckt word of de mensen wel kunnen overleven alleen in hun eigen huis.. Dat is lastig, we hebben iemand geïnterviewd die alleen woonde en moest leven van zijn handarbeid...
Uhm.. verder met wat we gedaan hebben.. Dit paasweekend zijn we naar de paardenraces geweest, gewet en verloren.. Maar het was wel heel leuk. Je paard een beetje oppeppers geven is hier trouwens heel normaal. Daarna rond blijven hangen en natuurlijk gedanst. Dansen doen we trouwens bijna elk weekend, op het strand natuurlijk! Mijn nieuwe doel is om net zo te leren dansen als de mensen hier, dansen met je billen! Lastig joh!!
Op goede vrijdag zijn we met de familie en een buurjongen wezen vliegeren. We hadden de oma van de jongen geïnterviewd en zijn vader maakt en verkoopt vliegers, het was duidelijk dat ze niet veel geld hadden, dus dachten we (eigenlijk was het Daniella’s idee) dat het wel leuk zou zijn om hem mee te nemen. Dat was een goed idee, want dankzij de 8jarige Kevin en zijn ervaring hebben we de vliegers in de lucht kunnen krijgen! Daarna zijn we met z’n allen naar het strand geweest. Daar hebben we jetski’s gehuurd. Een mooie dag!
De eerste keer heimwee heb ik ook al gehad. Ik geloof dat dat na het 4e weekend was. De manier hoe je met elkaar omgaat is hier zo anders. Ik miste echt mijn vrienden en het dansen in Haarlem. Waar ik de maat van de muziek ken en de jongens weg gaan als je zegt dat je een vriend hebt. Er is niet veel respect voor vrouwen. Er word heel veel vreemdgegaan op het eiland. Ik miste toen natuurlijk ook m’n eigen vriend. Ik ben de maandag op m’n fiets gestapt, ben naar m’n favoriete strand gefietst (40 min) en heb lekker een half uur gezwommen en een half uur in de zon gelegen. Het was precies wat ik nodig had. Mijn gedachten waren namelijk alleen maar bij honden in de tuinen en de golven die op haaien leken.
We zijn ook nog een keer vroeg opgestaan om ballonnen op te blazen voor Cornelius die 15 jaar werd. Verjaardagen vieren ze hier iets anders als in Nederland. Hier komt niet altijd de familie langs, tenzij je ze uitnodigt. Wat wel het zelfde is, Cornelius had namelijk wel een aantal vrienden van hem uitgenodigd, is dat ze met z’n allen achter de XBOX gaan spelen en de hele nacht wakker blijft…
Ik denk dat dit het zo’n beetje was. De rest van de dagen hebben we vooral besteed aan het onderzoek. We hebben trouwens ook meegelopen met de ergotherapeute hier die werkt als fysio. Nee ook niet helemaal handig geregeld. Volgende week komen me moeder, me oma en me zusje een weekje langs (tja., goed excuus als je familie stage doet op een tropisch eiland..). We gaan met m’n zusje de berg beklimmen en op zoek naar de waterval, we gaan nog een keer naar st Kitts, en verder zien we het wel. Er moet namelijk ook nog een hoop gedaan worden voor het onderzoek!
Ik weet niet meer zo goed wat ik per dag heb gedaan.. Maar ik zal het zo goed mogelijk samenvatten! Ik weet wel dat de eerste dagen na mijn laatste bericht erg leeg waren.. We hebben erg lang moeten wachten op de toestemming van het ministerie. Zonder toestemming mochten we namelijk nog niet naar het ziekenhuis, nog geen kennis maken met de therapeuten en nog niet in de dossiers zoeken naar geschikte patiënten om te interviewen. Gelukkig heeft dokter Liburd zijn eigen dossiers en zijn we stiekem van daar uit mensen gaan opsporen en interviewen. We kunnen niet te veel tijd verspillen, 3 maanden gaan snel!
Toen we uiteindelijk toestemming hadden gekregen zijn we het eiland rond gegaan, hebben we ons voorgesteld bij de verschillende Health centers en zijn de administratie van het ziekenhuis ingedoken om iedereen te vinden die de afgelopen 6 jaar een CVA hebben gehad. We hebben ondertussen een flinke lijst. De afgelopen weken hebben we zo’n 15 interviews afgenomen. We zijn ongeveer op de helft, want een deel was voor de pilot en een deel paste niet in onze inclusiecriteria (Dr. Liburd dacht dat ze wel interessant konden zijn voor ons onderzoek). We horen echt een heleboel verschillende verhalen. Je merkt echt dat een CVA een heel verschillende invloed kan hebben op mensen hun leven. We hebben gehoord dat het families heeft herenigd, maar ook dat dat je er alles mee kwijt kan raken. Een vrouw met een hoop geld, een mooi groot huis en lieve familie was hartstikke ongelukkig omdat ze niet meer piano kon spelen.. De mensen dansen hier ook graag, tja dat gaat lastig als je geen sturing hebt in je been.. Het verhaal dat me het meeste aangreep was van een jonge vrouw, rond de 30. Zij kreeg haar CVA van een auto ongeluk toen ze 25 was. Zij had een hoop meegemaakt.
We zien zo wel een hoop het eiland en we ontmoeten een hoop leuke mensen. Politiek is het land niet helemaal goed geregeld nog. Dat merkten we natuurlijk al met de aanvraag voor onze stage. Er word er veel geklaagd door mensen over de radio. Er zijn namelijk ook een hoop mensen werkloos. De zorg kan ook een stuk beter. Wat het meest naar voren komt bij onze interviews tot nu toe is dat de mensen geen therapie hebben gekregen toen ze in het ziekenhuis lagen, ze geen scans kunnen maken van de hersenen en dat de mensen naar huis worden gestuurd zonder dat er gecheckt word of de mensen wel kunnen overleven alleen in hun eigen huis.. Dat is lastig, we hebben iemand geïnterviewd die alleen woonde en moest leven van zijn handarbeid...
Uhm.. verder met wat we gedaan hebben.. Dit paasweekend zijn we naar de paardenraces geweest, gewet en verloren.. Maar het was wel heel leuk. Je paard een beetje oppeppers geven is hier trouwens heel normaal. Daarna rond blijven hangen en natuurlijk gedanst. Dansen doen we trouwens bijna elk weekend, op het strand natuurlijk! Mijn nieuwe doel is om net zo te leren dansen als de mensen hier, dansen met je billen! Lastig joh!!
Op goede vrijdag zijn we met de familie en een buurjongen wezen vliegeren. We hadden de oma van de jongen geïnterviewd en zijn vader maakt en verkoopt vliegers, het was duidelijk dat ze niet veel geld hadden, dus dachten we (eigenlijk was het Daniella’s idee) dat het wel leuk zou zijn om hem mee te nemen. Dat was een goed idee, want dankzij de 8jarige Kevin en zijn ervaring hebben we de vliegers in de lucht kunnen krijgen! Daarna zijn we met z’n allen naar het strand geweest. Daar hebben we jetski’s gehuurd. Een mooie dag!
De eerste keer heimwee heb ik ook al gehad. Ik geloof dat dat na het 4e weekend was. De manier hoe je met elkaar omgaat is hier zo anders. Ik miste echt mijn vrienden en het dansen in Haarlem. Waar ik de maat van de muziek ken en de jongens weg gaan als je zegt dat je een vriend hebt. Er is niet veel respect voor vrouwen. Er word heel veel vreemdgegaan op het eiland. Ik miste toen natuurlijk ook m’n eigen vriend. Ik ben de maandag op m’n fiets gestapt, ben naar m’n favoriete strand gefietst (40 min) en heb lekker een half uur gezwommen en een half uur in de zon gelegen. Het was precies wat ik nodig had. Mijn gedachten waren namelijk alleen maar bij honden in de tuinen en de golven die op haaien leken.
We zijn ook nog een keer vroeg opgestaan om ballonnen op te blazen voor Cornelius die 15 jaar werd. Verjaardagen vieren ze hier iets anders als in Nederland. Hier komt niet altijd de familie langs, tenzij je ze uitnodigt. Wat wel het zelfde is, Cornelius had namelijk wel een aantal vrienden van hem uitgenodigd, is dat ze met z’n allen achter de XBOX gaan spelen en de hele nacht wakker blijft…
Ik denk dat dit het zo’n beetje was. De rest van de dagen hebben we vooral besteed aan het onderzoek. We hebben trouwens ook meegelopen met de ergotherapeute hier die werkt als fysio. Nee ook niet helemaal handig geregeld. Volgende week komen me moeder, me oma en me zusje een weekje langs (tja., goed excuus als je familie stage doet op een tropisch eiland..). We gaan met m’n zusje de berg beklimmen en op zoek naar de waterval, we gaan nog een keer naar st Kitts, en verder zien we het wel. Er moet namelijk ook nog een hoop gedaan worden voor het onderzoek!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
